.
▪️حسین (ع)، به عشق، شهر عشق را بنیان گذارد؛ شهری با باروهای سر به آسمان‌سوده و استوار، با باروبانانی تیزنگر، هشیار و همه‌گاه رصدگر.
▪️شهر، در دل تاریکی و در گاه غریوها و توفیدن‌های سخت و هراس‌انگیز کینه‌مندان و تاریک‌روزگارانی که روشنایی را برنمی‌تابیدند و پرتوافشانی وحی را پایان زندگی نکبت‌بار خود می‌دیدند، به‌دست مردمان قبیلهٔ قبله، پاگرفت، ساخته شد، سامان یافت، دامن گستراند و قاف تا قاف را روشن کرد.
▪️شهر، شهر دین بود، شهر توحید، پاک و پیراسته از دَنَس‌ها، کینه‌توزی‌ها، آیین‌های خانمان‌سوز جاهلی و رویّه‌هایی که مذاب شرک را به «جان»ها و سینه‌ها، سریان می‌داد.
▪️مردمان و باشندگان این وادی مقدس که امامت حسین (َع) را به جان پذیرفته بودند و سخنان راه‌گشا، غبارزدا، شادی‌افزا، جلادهندهٔ روح و جان او را، منزل به منزل، وادی به وادی، در فراخناها و تنگناها، به جان می‌نیوشیدند، همه، بزرگ و کوچک، زن و مرد، در کار دیده‌بانی و رصدگری بودند که مباد، شهر نوبنیاد توحیدی به شرک بیالاید و بادهای سموم و زهرناکِ دوگانه‌پرستی، سینه‌های خود و همگنان و همراهان را درنوردد و تبه سازد.
▪️توحیدیان، پای‌بندان به سیره و سنّت پاک و انسان‌ساز نبوی، به ادامه جامعه‌سازی نبوی، برای در امان‌ماندن از گزندها، ناراستی‌ها و زشتی‌ها، ستم‌ها و نابرابری‌ها، به امامت برگزیدهٔ خدا و رسول او، از عمق جان، باور داشتند و جامعه‌سازی دینی را بدون راهبری، حکمرانی و نقش‌آفرینی آن‌به‌آن او، در همه عرصه‌های اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی و اعتقادی، ناممکن و بی‌راهه‌روی می‌دانستند؛ به امامت امام زمان خود، قامت افراشتند، تا چهرهٔ حقیقی دین و حقیقت محمّدیه را فراروی مردم بنمایانند و از فروافتادن آنان در درّه تباهی و تباهی‌گستری شرک، که زندگی نکبت‌باری برای آنان رقم می‌زد، جلوگیری کنند.
▪️این وجودهای پاک و مقدّس و عصارهٔ همهٔ پاکی‌ها و زیبایی‌ها، گرچه در نبردی نابرابر و ناجوانمردانه، به خاک افتادند و اِرباً اِربا شدند، و بدن نازنین امام‌شان، «فقطعوه بسیوفهم» شد، اما راهِ روشنی را که به سوی «قبله» قهرمانانه گشودند، ماند و ذرّه ذرّهٔ خاک و غبار آن، از آغاز تاکنون، توتیای چشم اهل قبله شد.
▪️این راه روشن و سپیده‌گشا، از صبحی که چشم گشود، رهروان راه حق را، فوج‌فوج، به سوی خود کشاند؛ زیرا در گذر زمان به این درک و اندریافت رسیدند که ماندگاری در صراط حق و احیای دین و ارزش‌های متعالی، و گشودن درهای جهنم، به سوی ستم‌بارگان و رهایی ستمدیدگان از چنگ درنده‌خویان، بسته به رهروی در این راه است و حرکت به سوی قله‌های مجدی که حسین (ع) و یاران آن عزیز، در چکاد آن‌ها، مشعل توحید و عزّت و سربلندی مسلمانان را افروختند.
▪️گام‌زدن باورمندانه، مهربانانه، برادرانه، عاشقانه، روشن‌گرانه، حماسی و خردمندانه، در منزل به منزل این چهل شهر عشق، که به تدبیر و جان‌فشانی حسین (ع) و یاران، ارکان آن، افراشته شد، توانایی‌ها و همبستگی‌های شگفتی در امّت اسلامی در پی دارد، بویژه در روزگاری که اصحاب اُخدود، به فرماندهی شیطان بزرگ، توحیدیان و الله‌الله‌گویان را در سرزمین قرآنیان، غزّهٔ مظلوم، به گودال‌های آتش، می‌افکنند.
درود بر اربعینیان
همیشه‌بیدار و ستم‌ستیز